ΑΣ ΤΟ ΣΚΑΣΟΥΜΕ

            Ας το σκάσουμε ,γιατί όχι .   

            Γεροντοκόρες    

            που αρνήθηκαν της μοίρας το χαμόγελο .

            Χρεωμένες το όνειρο της αιώνιας νεότητας .  

            Με μάτια γελαστά

            μα και πληγές στο απαλό παιδικό δέρμα .  

           Ας το σκάσουμε λοιπόν .

           Μιας και πριν γίνουμε πουλιά χρεοκοπήσαμε    

           κι ας ξεχωρίζαμε το χώρο   

           με αφή νεκρή.

Τα πρόσωπα της ζωής μου

Τα πρόσωπα της ζωής μου στην τύχη τα διάλεξα

Για αυτό  έμειναν ανεκπλήρωτες οι μέρες τους…

Ακουμπούσαν σε έκτακτα δρομολόγια

Γι’ αυτό απέτυχαν να νοσταλγήσουν….

Τις πιο ωραίες στιγμές τους τις έζησαν σε βιαστικές διηγήσεις

Γι αυτό δεν μπόρεσαν να υπερασπιστούν ούτε την πιο μικρή φλόγα…

ΜΟΝΟΠΑΤΙ

Πως κοιμάται ο έλεγχος  
 με νανούρισμα σα χιόνι ,
 με ένα κρύο παράξενο 
 πως αφήνει το τιμόνι .
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         Οι ώρες του αινίγματα 
 άλογα  αναμετριούνται 
σε μια γωνιά παράμερη 
πάθη που χασμουριούνται .  
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Μία νύχτα αχόρταγη  
σβήστηκα από τον χάρτη ,
δίχως στέμμα και στρατό 
κίνησα στο μονοπάτι .
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         Χώμα ,βελανιδόφυλλα  
είχα ραμμένα στο μαντήλι 
με της μάνας την ευχή 
΄΄Γιόκα μου καλό ταξίδι , 
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   να ΄χεις δέσμιους οιωνούς 
να γυρνάς και να ξεφεύγεις  
προσκεφάλι μυστικά 
τα αγγανθόνειρα να παίρνεις 
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                Πέλαγος και συννεφιά 
σα σκυλιά να γονατίζεις 
να αψηφάς τον ουρανό 
σαν παντιέρα να ανεμίζεις .    
                                                                                                                                                                                                                                                                                            Κι όταν φεύγει η νυχτιά 
να τις κόβεις δυο πλεξούδες   
απ΄ της κάπας τη γωνιά  
που υφαίνουν πεταλούδες 
                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  με χαχανοτράγουδα 
που τα ακούς και δε σαλεύεις 
τη ρωγμή στο χάραμα 
αν δεν ξέρεις να γυρεύεις’’ .

υπαρχω

υπαρχω θα πει συγχνωτιζομαι..
θα πει απλωνω το χερι μου
μεχρι εξαρθρωσης για να αγγιξω τον ωμο σου..
θα πει σηκωνομαι στις μυτες των ποδιων μου
για να δω πανω απ την πλατη σου αντιγραφοντας
οσο μπορω τον τροπο με τον οποιο βλεπεις εσυ τον κοσμο..
υπαρχω θα πει πεφτω κατω
μα ξαναστεκομαι με ενα γλυκο τρεμουλο στα γονατα μου...
μονο και μονο για να πνιξω με το γελιο μου αυτον που με εριξε..
υπαρχω θα πει σε κοιτω γαργαρα ,λαγαρα
κι οταν οι ματιες μας συγκρουονται ,
για ενα μαγικο δευτερολεπτο,
το οστικο κυμα ειναι μεγαλυτερο 1000000 πυρηνικων κεφαλων..
υπαρχω θα πει να χαιρεσαι οταν σε κοιτα με μισο ματι η καθε εξουσια ..
υπαρχω θα πει να μπορεις να μυρισεις το φεγγαρι
και να το αγαπησεις οπως το αγαπησε ο Λορκα..
υπαρχω θα πει πως μπορω να συμετεχω ακομα
στο αγαπημενο μου παραμυθι ,
εκεινο με τους καλικατζαρους και το δεντρο της ζωης
 ή να ταξιδευω πανω σε ενα καρουζικο φυλλο που πεφτει..
υπαρχω θα πει πως διατηρεις ολακερο το δικαιωμα
 να λες και να σου ΛΕΝΕ σε σκεφτομαι..σ αγαπω..μου λειπεις..να προσεχεις....

ΟΜΗΡΟΣ

  Ήταν το φρεσκοξυρισμένο πρόσωπο 
  του θανάτου,
  το σκελετωμένο χέρι της μοίρας , 
 αυτό που με έκανε να ερωτευτώ την ώχρα ;
 Να γίνω όμηρος της πανσέληνου ,
 δένοντας πρόχειρα τη ζωή μου σε ένα κυπαρίσσι .  
 Ή μήπως ήταν τα βράδια ;  
 Πόση ντροπή ,    
 πόση ανέχεια . 
 Πες μου πως είναι να πνίγεσαι 
 σε μια πρησμένη φλέβα ;  
 Μικρή μου βασίλισσα των μεταμεσονύκτιων ασθενοφόρων .

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΤΡΕΛΟΥ

Κει που προσευχεται τρελος

κανενας δε ζυγωνει

κοκκινο συνεφο ξυπνα

κι αρια τον κουκουλωνει

σφιγγει τα δοντια στο σταυρο

ενα ονομα αλαλαζει

και το χορταρι που πατα

προστυχα μυρμηγγιαζει

''ελα γαλερα παρε με

σα σβησουνε οι φαροι

σου στρωσα δρομο γιασεμια

ελα χωρις φεγγαρι

ελα δεν εχω απαντοχη

λιονταρι ειμαι και φιδι

και στον καθρεφτη σαν κοιτω

στο βλεμμα εχω στολιδι

κεινη που με ξαγγιλωσε

που με εβαλε στα πλατια

κοκκινα που εχει τα μαλια

και πρασινα τα ματια

ΤΟ ΛΑΘΟΣ

το λαθος ειναι το καλοπιασμα του μισεμου....
ειναι η αληθεια πριν γερασει...
εχει χρωμα μπλε σκουρο...
γευση πικρας και αλμυρας και ψελιζεται...
ειναι η καινουργια φορεσια της λαμπρης...
αλλα και πεσμενο σταχι στο χωματοδρομο...
ειναι κοριτσι δροσερο...
αλλα και γρια γανωμενη...
ενα συνεχομενο αποχαιρετηστηριο φιλι...
ενα συνεχομενο γεια....
ενα συνεχομενο θα τα ξαναπουμε....
σπαει το χρονο σε μικρα θαυματα...
ειναι αγραφο χαρτι και ανορθογραφο...
ποτε δεν εμαθα κατι απ το λαθος....
ισως γιατι δεν εκατσα ποτε να πιω καφε μαζι του... 

ΜΗ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΙΠΟΤΑ

μη ζητωντας τιποτα ειναι σα....
να σε προσπερνουν τα ματια που
εχουν το χρωμα απ τις λιμνες του βορα...
να καλοπιανεις με χιλια γραμματα το ψεμα σου..
να παιζεις παντα τερματοφυλακας....
να μην ονειρευεσαι παραξενα στοιχειωματα...
να μην ταπεινωνεσαι μπροστα στην παιδικη αφελια..
να αργεις στις θυμησες...
μη ζητωντας τιποτα...ζητας πολλα....
ειναι σα να εχεις ολα τα τσιγαρα του κοσμου..
κι αυτο ειναι μαλακια... 

ΤΟ ΒΑΛΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ

Χίλιους αιώνες πως γυρνούσα στο σκοτάδι ;      
  Κίτρινα φύλλα μου στολίζαν τα μαλλιά μου .
  Δεν είχα στίχους στα μεθύσια μου για χάδι
 δεν είχα λόγια για να νοιώσω τη λαλιά μου . 
                                                                                                                                                                                                 Κι ονείρου ονείρατο  η αγκαλιά που αχνοθυμόμουν
 έβγαινε αλώβητη από τσαλακωμένα παραμύθια ,
 έσπερνε ψίθυρους στις ώρες μου τις άγονες     ,
 έλουζε ανέμους τα ανήλια μου σκοτάδια ,
πλάθαν τα χέρια της φεγγάρια κι άσπρους κρίνους ,
 χα , όταν γελούσε μόνο πανάκριβα ταξίδια .
 Και ήτανε τέλεια του τέλειου η πληγή .
                                                                                                                                                                                                 Μα ήμουν ζητιάνος βασιλιάς ,ήμουνα εντάξει .
Έριχνα  μέρες βότσαλα στα κύματα μου .
Έβαζα χρώματα που χάθηκαν σε τάξη
πάντα σε κύκλους ,μην τελειώνει η χαρά μου .

Ζούσα σε κήπους που είχαν πάψει να ονειρεύονται

ΒΡΑΔΙΑ

Βράδια που δέρνει η αγρυπνιά   το ασθενικό σκαρί μας  
καρδιά που μένει αχόρταγη στη ζάλη του κρασιού
 κι όμοια το γέλιο το πικρό το ξέρει η ψυχή μας 
πως πάντα θα είμαστε έρμαια κάθε αλαφρού καιρού .
                                                                                                                                                                                                                                                     Ξέφτισε όπως το φιλί ξέφτισε το μυαλό μας  
μάτια που πλάθανε όνειρα και που έχουν κουραστεί ,
τα στέκια που γυρνούσαμε φθονούν το γυρισμό μας    
κατά πως δέρνει ο άνεμος το τρύπιο μας
 πανί . 
                                                                                                                                                                                                                                                                               Μα η πλάστιγγα κι αν έγειρε κι αν έφυγαν οι φίλοι 
 χωρίς πυξίδα ή στίγματα χωρίς αστερισμό 
ζήτησα μοναχά να βρω το πιο θλιμμένο αστέρι 
αν τα άψυχα τα μάτια του αντέξω να τα δω .
                                                                                                                                                                                                                                                                                   Και είπαμε λόγια του πιοτού με ιδρώτα ποτισμένα 
στον ξεραμένο μου κορμό αίμα ξανακυλούσε 
φάνταζες τόσο μακρινή ωραία κοιμωμένη
σα φάντασμα που όσο έζησα στην τρέλα μ’ οδηγούσε .              

ΤΩΡΑ

Τώρα που λέξεις     

σφίγγουν το λαιμό μου  

και γράμματα αναβλύζουν  

από τη μύτη και τα μάτια μου, 

θα ήθελα να ‘μουν ξωτικό   

σε θάλασσες ανίερες 

ή σε χώματα εξαγνισμένα .   

Καβάλα σε ένα μόριο καπνού τσιγάρου    

να λύσω μονομιάς    

όλα τα μάγια ,

τις κατάρες    

και τους όρκους   

κι ύστερα αθώος σα μικρό παιδί ,  

για τελευταία φορά να αμαρτήσω   

βαφτίζοντας με ποιητή    

με νερό και μελάνι.

ΛΩΤΟΦΑΓΟΙ

Οι ακρότητες γαλήνεψαν μπροστά μας     

 η βάρκα έτοιμη να φύγει για την πάρτη μας. 

 Κανείς δεν ξέρει τα περάσματα μας 

πιωμένοι σχεδιάσαμε τον χάρτη μας .         

                                                                                                                                                                                                                                                                                  Το πλήρωμα μονάχα λωτοφάγοι     

και το όνομα της σκούνας ‘’ΚΑΙ  ΤΙ ΕΓΙΝΕ ‘’ 

παρθενικό ταξίδι κι όπου πάει 

πίσω κανείς μας μόνο να μην ξέμεινε .                                                                                                                                                                                                                                                                                              Τα κύματα ας σκαλίσουν τα κορμιά μας    

τα βότανα τα λάθη ας προφτaίνουνε  

 χαρέμια να στοιχειώνουν τη νυχτιά μας 

το Μπάουντι δεν κάηκε  το ξέρουμε

ΕΙΠΑΝ

Είπαν πως προκαλούσε το θάνατο.  
Μα πως; Με ορμή ρακένδυτη;
Είπαν πως κάποιος θεός τον προστάτευε . 
Μα όχι ,ο τελευταίος θεός πέθανε χτες.  
Ύστερα είπαν σηκώθηκε βοή τρομερή   
κάτι σαν κουρνιαχτός .
Μα ψέματα .Μονάχα στέναξε .
Στη μέση της νύχτας 
με μόνο σύμμαχο την πνοή. 
΄΄ Να ‘σαι ακόλαστος ‘’ ψιθύρισε ,
΄΄ στα χρόνια μας φτηνά καλουπώνονται οι αετοί ,   
γίνονται λάβαρα ,σημαίες .
Αχρείαστοι ήρωες γερνούν .   
Δεν προλαβαίνουν καν να ζευγαρώσουν.  
Οι ξανθές γυναίκες ,
το κόκκινο κρασί ,  
τι ωφελούν στις άκαιρες διαθέσεις μας ; ‘’  
Γέλασα κι εγώ μαζί του .   
Δε θα ξανασκύψω ποτέ πια τα μάτια μου ,  
αφού κανείς δε ντρέπεται .  
Ήτανε τύχη θεϊκή ,   
να ανακαλύψουμε ιθαγενείς σε τούτο το σκατότοπο , 
ιδανικούς να κρύψουν την ασχήμια μας 
μέσα στην ομορφιά τους .   
Κάτι παρόμοιο θα είπε κι ο Πιζάρο.                               

ΑΛΛΟΘΙ

Η τελευταία φορά που θυμάμαι να έχω δακρύσει για κάτι χαζό και μικρό …έξω από μένα ήταν όταν έφυγε από την ομάδα ο Τζιοβάνι….. ήταν σα να τέλειωνε κάτι  ή μάλλον σα να ήτανε η τελευταία πράξη σε κάτι…..δε ρώτησα περισσότερα αλλά ήμουν σίγουρος πως ο χρόνος θα μου το φανέρωνε αργά αργά …..
Την αγάπη για την μπάλα με μια λέξη την έζησα….ρίγος……….απο τότε που μικράκια του δημοτικού σαν τέλειωνε το σχολείο δίναμε μια κλωτσιά στην τσάντα τη σχολική …για να συνεχίσουμε ένα ματς που δεν τέλειωνε  σε κανένα διάλειμμα ..καμία μέρα και ποτέ…. Ένα ματς με άπειρα ημίχρονα……… πάντα χωρισμένοι εμείς κι αυτοί…… ολυμπιακοί και παναθηναϊκοί άντε και δυο τρεις αεκτζήδες τσόντα σ΄αυτούς….. έτσι μεγαλώσαμε ..κι έτσι αγαπήσαμε τη μπάλα …δοκιμάζοντας ντρίπλες …άναρχα και τσαμπουκαλεμένα …γιατί αν σου είχε γίνει φάουλ ή πέναλτι έπρεπε να το διεκδικήσεις …και τις περισσότερες φορές να έρθεις στα χέρια…. Κι αυτό μου άρεσε  στον ολυμπιακό….. δεν είχε το κυριλίκι του βάζελου…… ούτε το μεθοδικό ποδόσφαιρο της ΑΕΚ …. Είχε το μπάσιμο και τον τσαμπουκά… είχε τη στάμπα του ποδόσφαιρου της αλάνας ….. είχε φάτσες λαϊκές στοιβαγμένες στα εκδοτήρια του πέτρινου Καραϊσκάκη……. Είχε πολλά γιατί…… γιατί ο βάζελος να μας παίρνει Κυράστα και Γαλάκο….. γιατί  να μας παίρνει Σαργκάνη κα Βαμβακούλα   … είχε ιστορίες του μπάρμπα μου για τον Δεληκάρη που δεν πρόλαβα…… είχε πρωταθλήματα και κύπελλα …….που να πω την αλήθεια μου δε με ένοιαξαν ποτέ….πέρα από το πρώτο μετά τα πέτρινα χρόνια….ίσως γιατί συνεχίζω να βλέπω ακόμα ένα παιχνίδι με άπειρα ημίχρονα…..είχε την κόντρα με τους άλλους τους πράσινους….. μια κόντρα που πάντα με κάφριζε κι ακόμα με καφρίζει μέχρι αυτήν την στιγμή …….μα πάνω από όλα είχε τη φανέλα με το δέκα ….. δεν παίρναμε πρωταθλήματα μα το δεκάρι μας το είχε ο Ντέταρι κι ο Προτασόφ ….το δεκάρι μας το είχε ο Καραπιάλης που αρνήθηκε τα εκατομμύρια του Βαρδινογιάννη και ήρθε στον ολυμπιακό του Σαλιαρέλη……. Ούρλιαζαν όλοι για παράγκες αλλά το δέκα το φόραγε ο Τζιο που με καθήλωνε μέχρι να κάνει το μαγικό με ένα άγγιγμα της μπάλας…. Κι εγώ να πω φτάνει…. και να φύγω πριν τελειώσει ο αγώνας…….για να μην πάθω overdose  μαγείας…Κι αυτό δυστυχώς δεν το είχε προχθές ο Ολυμπιακός…………. Η ομάδα που αγάπησα εγώ αυτό το συνοθύλευμα άμπαλων που πέταγε την μπάλα μπροστά μπας και πετύχει τον Σισσέ θα το είχε σκορπίσει από το πρώτο ημίχρονο…… στην ομάδα που αγάπησα εγώ ο Μητρόπουλος έπαιζε μέχρι τα 35 του… με το δέκα κι αυτός…κι έστεκε στο κέντρο τοτέμ αγέρωχο …τώρα τσακώνεται σαν νταβατζής με πιτσιρικάδες αντιπάλους……….την ομάδα που αγάπησα εγώ την αγάπησα μέσα από το φως… κι όχι από τις αεροφουσκωμένοπαπαροhardcore μαλακίες του Θέμου…  κι αν κάτι με στεναχώρησε προχθές είναι ότι χρειάστηκε να πικάρω μόνο και μόνο για να αμυνθώ……..
Τα τελευταία χρόνια βλέπω την ομάδα όλο και πιο αραιά ….ίσως να είμαι κι εγώ πια παλιά φουρνιά ……..εκτός βέβαια τα παιχνίδια με τους άλλους…εκείνη την μέρα μεταλλάσσομαι ούτε κι εγώ ξέρω σε τι…… αλλά φέρνοντας τον Τζιοβάνι καμιά φορά στο μυαλό μου … κυρίως σε φιλικούς τσακωμούς ….ψάχνω να βρω γιατί εκτός από τα γκολ και τα κόλπα …η τελευταία πράξη τέλειωσε με τη λέξη ….άλλοθι……….  

ΠΟΕ.............

Είχα τον κόσμο  
 είχα την χαραυγή.
 Το δέρμα μου άλλαζα
 στα βράχια του πελάγου .
 Ρίγος και πόνος
 κάθε μικρή χαρά
 άμμος κυλούσαν 
 μέσα από τα δάκτυλα μου .
                                                                                                                                                                                                                               Είχα τη φλόγα
 βογκούσα σα σκυλί 
 με την πανσέληνο 
στοιχειό και αρχιδαιμόνιο.
Γράμματα ,λέξεις
σαν το θολό νερό
στον πυρετό μου
 ρίχναν κι άλλο κι άλλο πόνο .                                                                                                                                                                                                                          Κι ήμουν παλιάτσος    
στο κάθε καπηλειό
κάθε γυναίκα μου
ήταν νύφη του θανάτου .
 Σαν μπαλαρίνα   
 χόρευε γύρω μου κουτσά
σαν φτηνοάρωμα
πάνω στα μαύρα τα παλτά μου

ζεστο ποταμι

 Η ίδια ιστορία κυνικά το ίδιο κρίμα
 κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι μου αράχνη
 με μια λευκή ισοπαλία μ΄ ένα ποίημα ,
πώς να ξορκίσω από πάνω μου την πάχνη ;
                                                                                                                                                                                                                                                                                   Δειλή -δειλή η αστροφεγγιά γερμένο βλέμμα
σαν τραγουδάκι που έκαψε το χθες
μόνο η ηχώ μου τραγουδάει ένα  άγιοψέμα
που είμαι ζητιάνος της στις πιο μικρές
 χαρές .
                                                                                                                                                                                                                                                                    Που ισορροπώ νύχτα και μέρα τάχα έτοιμος
σκοινί τριμμένο η λαβωμένη μου σιωπή
σε όλους τους μύθους μου βαφτίζομαι απαραίτητος
με ψεύτρα μνήμη που σταλάζει απειλή .                          

ΛΙΒΑΔΙ

Τούτο το λιβάδι .        
      Η περίεργη έλξη ,   
      η ματιά σύνορο του ορίζοντα ,
      η υγρή ατμόσφαιρα .
      Με τα χέρια
      οπωσδήποτε κάτω.
      Σε κάθε πατημασιά
      θάβεται κι ένα συναίσθημα .
      Δεν υπήρξα ποτέ.
      Μονάχα το αίμα το ξεραμένο
      στις άκρες των νυχιών
      θυμίζει πως φυσούσε άγρια
      στο ταραγμένο μου μυαλό. 

πρωτη νυχτα

Πως τρεμουν τ αστερια,
το ειδα για πρωτη φορα
στην υγρη σου ματια,
ξεροντας πως δε φτανει
σταγονα να λιωνω
στο λευκο σου λαιμο
σα να σε βρηκα εγω
βυθισμενο λιμανι.

Κρατουσα στα χερια μου,
μια ανασσα ζεστη
πως αδειαζει η ψυχη;
Να εριχνε λιγο χιονι.
Στις μερες που ερχοτανε,
θα γινομουνα πως;
Ξεχασμενος θεος ,
που ζηταει συγνωμη;

Κουβαλησα μεσα μου
 μια μιση μουσικη
και πριν ερθει η αυγη,
πληγη απ τα φιλια σου
Θυμηθηκα ή ψεματα,
ησουν λουσμενη με φως;
ηταν μακρια ο ουρανος;
Τι θα πει το ονομα σου;

Κοιτω στον καθρεφτη
και ειν το πρωτο πρωι
μια σταγονα κρασι,
ψιθυριζεις κρυωνεις.
Το νοιωθω το ξερω
κι ας μη μου το χεις πει
πως σε ειπαν βροχη
οι σκονισμενες μου πολεις

ΓΥΝΑΙΚΑ.......

Γυναίκα φύγε
απ τις σκέψεις μου,
νομίζω πως αν σε δω
απόψε
θα πεθάνω.
Μπορώ μόνο να υπερασπίσω
ότι με έκανε
να γλυστράω στη στέγη σου
όμηρο της έκλειψης σου.
Μπορώ μόνο να ζητήσω
λίγο ακόμα άμμο
στην κλεψύδρα
που χαϊδεύεις
σα σώμα
που του έκοψες τη φόρα
και τότε μόνο
φουμέρνοντας τούτο το
πρόστυχο τσιγάρο,
να γύρω στις δυο σου λέξεις
που βέχουνε τα αυτιά μου
και στάζουνε στα χείλη μου........

ολα μαγεμενα...

Να έρχομαι και να φεύγω να  ονειρογυρεύω  
να αφήνω το αχνάρι μου βαθύ 
σαν θα ‘ρθει να με ψάξει ,χωρίς σπουδή και τάξη
 με μάτια που θα τρέμουν σαν κερί .   
                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Θα ‘ναι όλα μαγεμένα θ’ ακούν καλά κρυμμένα  
τον σπάνιο των βημάτων της ρυθμό.
Ξέρω πως θα ‘ναι βράδυ ,στο κόκκινο φεγγάρι
θα κλέψω δάκρυ  ,όρκους και παραμιλητό .    

Τίποτα

Τίποτα δεν κρατά για πάντα .
  Έφυγες .
  Κύλισες αργά σα λεπτοδείκτης ,
  μα η εικόνα έμεινε στη μνήμη .
  Η αφή ;
 Ίχνος δυσδιάκριτο στο λαιμό . 
 Ψέματα .
 Ξέχασα ακόμα
 και τη μυρωδιά των μαλλιών σου. 

Γεράσανε

 Γεράσανε οι νεράιδες στα παραμύθια μου
     έμειναν παρθένες πιστές στον κρυφό λήθαργο τους .
     Κάποτε ερχόταν καβάλα στο πιο άσπρο σύννεφο .
     Γεράσανε οι πρίγκιπες στα παραμύθια μου ,
     παραπατάνε σαν ανάπηροι μέθυσοι .
     Κάποτε έσχιζαν τη μιζέρια με ένα γέλιο.
     Γεράσανε και οι έρωτες στα παραμύθια μου ,
     δε βγάζουν φύλλα μήτε καρπίζουν .
     Κάποτε χλεύαζαν τον κεραυνό που τώρα περιμένουν να τους λυτρώσει.
     Μονάχα αυτή μένει ,κάστρο απόρθητο ,
     σε μια άκρη του μυαλού σαν παγωμένο χιόνι .
     Να μου θυμίζει την ισόβια καταδίκη μου .
    Να με σκοτώνει και μετά να με ανασταίνει.