Η τελευταία φορά που θυμάμαι να έχω δακρύσει για κάτι χαζό και μικρό …έξω από μένα ήταν όταν έφυγε από την ομάδα ο Τζιοβάνι….. ήταν σα να τέλειωνε κάτι ή μάλλον σα να ήτανε η τελευταία πράξη σε κάτι…..δε ρώτησα περισσότερα αλλά ήμουν σίγουρος πως ο χρόνος θα μου το φανέρωνε αργά αργά …..
Την αγάπη για την μπάλα με μια λέξη την έζησα….ρίγος……….απο τότε που μικράκια του δημοτικού σαν τέλειωνε το σχολείο δίναμε μια κλωτσιά στην τσάντα τη σχολική …για να συνεχίσουμε ένα ματς που δεν τέλειωνε σε κανένα διάλειμμα ..καμία μέρα και ποτέ…. Ένα ματς με άπειρα ημίχρονα……… πάντα χωρισμένοι εμείς κι αυτοί…… ολυμπιακοί και παναθηναϊκοί άντε και δυο τρεις αεκτζήδες τσόντα σ΄αυτούς….. έτσι μεγαλώσαμε ..κι έτσι αγαπήσαμε τη μπάλα …δοκιμάζοντας ντρίπλες …άναρχα και τσαμπουκαλεμένα …γιατί αν σου είχε γίνει φάουλ ή πέναλτι έπρεπε να το διεκδικήσεις …και τις περισσότερες φορές να έρθεις στα χέρια…. Κι αυτό μου άρεσε στον ολυμπιακό….. δεν είχε το κυριλίκι του βάζελου…… ούτε το μεθοδικό ποδόσφαιρο της ΑΕΚ …. Είχε το μπάσιμο και τον τσαμπουκά… είχε τη στάμπα του ποδόσφαιρου της αλάνας ….. είχε φάτσες λαϊκές στοιβαγμένες στα εκδοτήρια του πέτρινου Καραϊσκάκη……. Είχε πολλά γιατί…… γιατί ο βάζελος να μας παίρνει Κυράστα και Γαλάκο….. γιατί να μας παίρνει Σαργκάνη κα Βαμβακούλα … είχε ιστορίες του μπάρμπα μου για τον Δεληκάρη που δεν πρόλαβα…… είχε πρωταθλήματα και κύπελλα …….που να πω την αλήθεια μου δε με ένοιαξαν ποτέ….πέρα από το πρώτο μετά τα πέτρινα χρόνια….ίσως γιατί συνεχίζω να βλέπω ακόμα ένα παιχνίδι με άπειρα ημίχρονα…..είχε την κόντρα με τους άλλους τους πράσινους….. μια κόντρα που πάντα με κάφριζε κι ακόμα με καφρίζει μέχρι αυτήν την στιγμή …….μα πάνω από όλα είχε τη φανέλα με το δέκα ….. δεν παίρναμε πρωταθλήματα μα το δεκάρι μας το είχε ο Ντέταρι κι ο Προτασόφ ….το δεκάρι μας το είχε ο Καραπιάλης που αρνήθηκε τα εκατομμύρια του Βαρδινογιάννη και ήρθε στον ολυμπιακό του Σαλιαρέλη……. Ούρλιαζαν όλοι για παράγκες αλλά το δέκα το φόραγε ο Τζιο που με καθήλωνε μέχρι να κάνει το μαγικό με ένα άγγιγμα της μπάλας…. Κι εγώ να πω φτάνει…. και να φύγω πριν τελειώσει ο αγώνας…….για να μην πάθω overdose μαγείας…Κι αυτό δυστυχώς δεν το είχε προχθές ο Ολυμπιακός…………. Η ομάδα που αγάπησα εγώ αυτό το συνοθύλευμα άμπαλων που πέταγε την μπάλα μπροστά μπας και πετύχει τον Σισσέ θα το είχε σκορπίσει από το πρώτο ημίχρονο…… στην ομάδα που αγάπησα εγώ ο Μητρόπουλος έπαιζε μέχρι τα 35 του… με το δέκα κι αυτός…κι έστεκε στο κέντρο τοτέμ αγέρωχο …τώρα τσακώνεται σαν νταβατζής με πιτσιρικάδες αντιπάλους……….την ομάδα που αγάπησα εγώ την αγάπησα μέσα από το φως… κι όχι από τις αεροφουσκωμένοπαπαροhardcore μαλακίες του Θέμου… κι αν κάτι με στεναχώρησε προχθές είναι ότι χρειάστηκε να πικάρω μόνο και μόνο για να αμυνθώ……..
Τα τελευταία χρόνια βλέπω την ομάδα όλο και πιο αραιά ….ίσως να είμαι κι εγώ πια παλιά φουρνιά ……..εκτός βέβαια τα παιχνίδια με τους άλλους…εκείνη την μέρα μεταλλάσσομαι ούτε κι εγώ ξέρω σε τι…… αλλά φέρνοντας τον Τζιοβάνι καμιά φορά στο μυαλό μου … κυρίως σε φιλικούς τσακωμούς ….ψάχνω να βρω γιατί εκτός από τα γκολ και τα κόλπα …η τελευταία πράξη τέλειωσε με τη λέξη ….άλλοθι……….
Την αγάπη για την μπάλα με μια λέξη την έζησα….ρίγος……….απο τότε που μικράκια του δημοτικού σαν τέλειωνε το σχολείο δίναμε μια κλωτσιά στην τσάντα τη σχολική …για να συνεχίσουμε ένα ματς που δεν τέλειωνε σε κανένα διάλειμμα ..καμία μέρα και ποτέ…. Ένα ματς με άπειρα ημίχρονα……… πάντα χωρισμένοι εμείς κι αυτοί…… ολυμπιακοί και παναθηναϊκοί άντε και δυο τρεις αεκτζήδες τσόντα σ΄αυτούς….. έτσι μεγαλώσαμε ..κι έτσι αγαπήσαμε τη μπάλα …δοκιμάζοντας ντρίπλες …άναρχα και τσαμπουκαλεμένα …γιατί αν σου είχε γίνει φάουλ ή πέναλτι έπρεπε να το διεκδικήσεις …και τις περισσότερες φορές να έρθεις στα χέρια…. Κι αυτό μου άρεσε στον ολυμπιακό….. δεν είχε το κυριλίκι του βάζελου…… ούτε το μεθοδικό ποδόσφαιρο της ΑΕΚ …. Είχε το μπάσιμο και τον τσαμπουκά… είχε τη στάμπα του ποδόσφαιρου της αλάνας ….. είχε φάτσες λαϊκές στοιβαγμένες στα εκδοτήρια του πέτρινου Καραϊσκάκη……. Είχε πολλά γιατί…… γιατί ο βάζελος να μας παίρνει Κυράστα και Γαλάκο….. γιατί να μας παίρνει Σαργκάνη κα Βαμβακούλα … είχε ιστορίες του μπάρμπα μου για τον Δεληκάρη που δεν πρόλαβα…… είχε πρωταθλήματα και κύπελλα …….που να πω την αλήθεια μου δε με ένοιαξαν ποτέ….πέρα από το πρώτο μετά τα πέτρινα χρόνια….ίσως γιατί συνεχίζω να βλέπω ακόμα ένα παιχνίδι με άπειρα ημίχρονα…..είχε την κόντρα με τους άλλους τους πράσινους….. μια κόντρα που πάντα με κάφριζε κι ακόμα με καφρίζει μέχρι αυτήν την στιγμή …….μα πάνω από όλα είχε τη φανέλα με το δέκα ….. δεν παίρναμε πρωταθλήματα μα το δεκάρι μας το είχε ο Ντέταρι κι ο Προτασόφ ….το δεκάρι μας το είχε ο Καραπιάλης που αρνήθηκε τα εκατομμύρια του Βαρδινογιάννη και ήρθε στον ολυμπιακό του Σαλιαρέλη……. Ούρλιαζαν όλοι για παράγκες αλλά το δέκα το φόραγε ο Τζιο που με καθήλωνε μέχρι να κάνει το μαγικό με ένα άγγιγμα της μπάλας…. Κι εγώ να πω φτάνει…. και να φύγω πριν τελειώσει ο αγώνας…….για να μην πάθω overdose μαγείας…Κι αυτό δυστυχώς δεν το είχε προχθές ο Ολυμπιακός…………. Η ομάδα που αγάπησα εγώ αυτό το συνοθύλευμα άμπαλων που πέταγε την μπάλα μπροστά μπας και πετύχει τον Σισσέ θα το είχε σκορπίσει από το πρώτο ημίχρονο…… στην ομάδα που αγάπησα εγώ ο Μητρόπουλος έπαιζε μέχρι τα 35 του… με το δέκα κι αυτός…κι έστεκε στο κέντρο τοτέμ αγέρωχο …τώρα τσακώνεται σαν νταβατζής με πιτσιρικάδες αντιπάλους……….την ομάδα που αγάπησα εγώ την αγάπησα μέσα από το φως… κι όχι από τις αεροφουσκωμένοπαπαροhardcore μαλακίες του Θέμου… κι αν κάτι με στεναχώρησε προχθές είναι ότι χρειάστηκε να πικάρω μόνο και μόνο για να αμυνθώ……..
Τα τελευταία χρόνια βλέπω την ομάδα όλο και πιο αραιά ….ίσως να είμαι κι εγώ πια παλιά φουρνιά ……..εκτός βέβαια τα παιχνίδια με τους άλλους…εκείνη την μέρα μεταλλάσσομαι ούτε κι εγώ ξέρω σε τι…… αλλά φέρνοντας τον Τζιοβάνι καμιά φορά στο μυαλό μου … κυρίως σε φιλικούς τσακωμούς ….ψάχνω να βρω γιατί εκτός από τα γκολ και τα κόλπα …η τελευταία πράξη τέλειωσε με τη λέξη ….άλλοθι……….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου