κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι μου αράχνη
με μια λευκή ισοπαλία μ΄ ένα ποίημα ,
πώς να ξορκίσω από πάνω μου την πάχνη ;
Δειλή -δειλή η αστροφεγγιά γερμένο βλέμμα
σαν τραγουδάκι που έκαψε το χθες
μόνο η ηχώ μου τραγουδάει ένα άγιοψέμα
που είμαι ζητιάνος της στις πιο μικρές
χαρές .
Που ισορροπώ νύχτα και μέρα τάχα έτοιμος
σκοινί τριμμένο η λαβωμένη μου σιωπή
σε όλους τους μύθους μου βαφτίζομαι απαραίτητος
με ψεύτρα μνήμη που σταλάζει απειλή .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου