ΤΩΡΑ

Τώρα που λέξεις     

σφίγγουν το λαιμό μου  

και γράμματα αναβλύζουν  

από τη μύτη και τα μάτια μου, 

θα ήθελα να ‘μουν ξωτικό   

σε θάλασσες ανίερες 

ή σε χώματα εξαγνισμένα .   

Καβάλα σε ένα μόριο καπνού τσιγάρου    

να λύσω μονομιάς    

όλα τα μάγια ,

τις κατάρες    

και τους όρκους   

κι ύστερα αθώος σα μικρό παιδί ,  

για τελευταία φορά να αμαρτήσω   

βαφτίζοντας με ποιητή    

με νερό και μελάνι.

ΛΩΤΟΦΑΓΟΙ

Οι ακρότητες γαλήνεψαν μπροστά μας     

 η βάρκα έτοιμη να φύγει για την πάρτη μας. 

 Κανείς δεν ξέρει τα περάσματα μας 

πιωμένοι σχεδιάσαμε τον χάρτη μας .         

                                                                                                                                                                                                                                                                                  Το πλήρωμα μονάχα λωτοφάγοι     

και το όνομα της σκούνας ‘’ΚΑΙ  ΤΙ ΕΓΙΝΕ ‘’ 

παρθενικό ταξίδι κι όπου πάει 

πίσω κανείς μας μόνο να μην ξέμεινε .                                                                                                                                                                                                                                                                                              Τα κύματα ας σκαλίσουν τα κορμιά μας    

τα βότανα τα λάθη ας προφτaίνουνε  

 χαρέμια να στοιχειώνουν τη νυχτιά μας 

το Μπάουντι δεν κάηκε  το ξέρουμε

ΕΙΠΑΝ

Είπαν πως προκαλούσε το θάνατο.  
Μα πως; Με ορμή ρακένδυτη;
Είπαν πως κάποιος θεός τον προστάτευε . 
Μα όχι ,ο τελευταίος θεός πέθανε χτες.  
Ύστερα είπαν σηκώθηκε βοή τρομερή   
κάτι σαν κουρνιαχτός .
Μα ψέματα .Μονάχα στέναξε .
Στη μέση της νύχτας 
με μόνο σύμμαχο την πνοή. 
΄΄ Να ‘σαι ακόλαστος ‘’ ψιθύρισε ,
΄΄ στα χρόνια μας φτηνά καλουπώνονται οι αετοί ,   
γίνονται λάβαρα ,σημαίες .
Αχρείαστοι ήρωες γερνούν .   
Δεν προλαβαίνουν καν να ζευγαρώσουν.  
Οι ξανθές γυναίκες ,
το κόκκινο κρασί ,  
τι ωφελούν στις άκαιρες διαθέσεις μας ; ‘’  
Γέλασα κι εγώ μαζί του .   
Δε θα ξανασκύψω ποτέ πια τα μάτια μου ,  
αφού κανείς δε ντρέπεται .  
Ήτανε τύχη θεϊκή ,   
να ανακαλύψουμε ιθαγενείς σε τούτο το σκατότοπο , 
ιδανικούς να κρύψουν την ασχήμια μας 
μέσα στην ομορφιά τους .   
Κάτι παρόμοιο θα είπε κι ο Πιζάρο.                               

ΑΛΛΟΘΙ

Η τελευταία φορά που θυμάμαι να έχω δακρύσει για κάτι χαζό και μικρό …έξω από μένα ήταν όταν έφυγε από την ομάδα ο Τζιοβάνι….. ήταν σα να τέλειωνε κάτι  ή μάλλον σα να ήτανε η τελευταία πράξη σε κάτι…..δε ρώτησα περισσότερα αλλά ήμουν σίγουρος πως ο χρόνος θα μου το φανέρωνε αργά αργά …..
Την αγάπη για την μπάλα με μια λέξη την έζησα….ρίγος……….απο τότε που μικράκια του δημοτικού σαν τέλειωνε το σχολείο δίναμε μια κλωτσιά στην τσάντα τη σχολική …για να συνεχίσουμε ένα ματς που δεν τέλειωνε  σε κανένα διάλειμμα ..καμία μέρα και ποτέ…. Ένα ματς με άπειρα ημίχρονα……… πάντα χωρισμένοι εμείς κι αυτοί…… ολυμπιακοί και παναθηναϊκοί άντε και δυο τρεις αεκτζήδες τσόντα σ΄αυτούς….. έτσι μεγαλώσαμε ..κι έτσι αγαπήσαμε τη μπάλα …δοκιμάζοντας ντρίπλες …άναρχα και τσαμπουκαλεμένα …γιατί αν σου είχε γίνει φάουλ ή πέναλτι έπρεπε να το διεκδικήσεις …και τις περισσότερες φορές να έρθεις στα χέρια…. Κι αυτό μου άρεσε  στον ολυμπιακό….. δεν είχε το κυριλίκι του βάζελου…… ούτε το μεθοδικό ποδόσφαιρο της ΑΕΚ …. Είχε το μπάσιμο και τον τσαμπουκά… είχε τη στάμπα του ποδόσφαιρου της αλάνας ….. είχε φάτσες λαϊκές στοιβαγμένες στα εκδοτήρια του πέτρινου Καραϊσκάκη……. Είχε πολλά γιατί…… γιατί ο βάζελος να μας παίρνει Κυράστα και Γαλάκο….. γιατί  να μας παίρνει Σαργκάνη κα Βαμβακούλα   … είχε ιστορίες του μπάρμπα μου για τον Δεληκάρη που δεν πρόλαβα…… είχε πρωταθλήματα και κύπελλα …….που να πω την αλήθεια μου δε με ένοιαξαν ποτέ….πέρα από το πρώτο μετά τα πέτρινα χρόνια….ίσως γιατί συνεχίζω να βλέπω ακόμα ένα παιχνίδι με άπειρα ημίχρονα…..είχε την κόντρα με τους άλλους τους πράσινους….. μια κόντρα που πάντα με κάφριζε κι ακόμα με καφρίζει μέχρι αυτήν την στιγμή …….μα πάνω από όλα είχε τη φανέλα με το δέκα ….. δεν παίρναμε πρωταθλήματα μα το δεκάρι μας το είχε ο Ντέταρι κι ο Προτασόφ ….το δεκάρι μας το είχε ο Καραπιάλης που αρνήθηκε τα εκατομμύρια του Βαρδινογιάννη και ήρθε στον ολυμπιακό του Σαλιαρέλη……. Ούρλιαζαν όλοι για παράγκες αλλά το δέκα το φόραγε ο Τζιο που με καθήλωνε μέχρι να κάνει το μαγικό με ένα άγγιγμα της μπάλας…. Κι εγώ να πω φτάνει…. και να φύγω πριν τελειώσει ο αγώνας…….για να μην πάθω overdose  μαγείας…Κι αυτό δυστυχώς δεν το είχε προχθές ο Ολυμπιακός…………. Η ομάδα που αγάπησα εγώ αυτό το συνοθύλευμα άμπαλων που πέταγε την μπάλα μπροστά μπας και πετύχει τον Σισσέ θα το είχε σκορπίσει από το πρώτο ημίχρονο…… στην ομάδα που αγάπησα εγώ ο Μητρόπουλος έπαιζε μέχρι τα 35 του… με το δέκα κι αυτός…κι έστεκε στο κέντρο τοτέμ αγέρωχο …τώρα τσακώνεται σαν νταβατζής με πιτσιρικάδες αντιπάλους……….την ομάδα που αγάπησα εγώ την αγάπησα μέσα από το φως… κι όχι από τις αεροφουσκωμένοπαπαροhardcore μαλακίες του Θέμου…  κι αν κάτι με στεναχώρησε προχθές είναι ότι χρειάστηκε να πικάρω μόνο και μόνο για να αμυνθώ……..
Τα τελευταία χρόνια βλέπω την ομάδα όλο και πιο αραιά ….ίσως να είμαι κι εγώ πια παλιά φουρνιά ……..εκτός βέβαια τα παιχνίδια με τους άλλους…εκείνη την μέρα μεταλλάσσομαι ούτε κι εγώ ξέρω σε τι…… αλλά φέρνοντας τον Τζιοβάνι καμιά φορά στο μυαλό μου … κυρίως σε φιλικούς τσακωμούς ….ψάχνω να βρω γιατί εκτός από τα γκολ και τα κόλπα …η τελευταία πράξη τέλειωσε με τη λέξη ….άλλοθι……….  

ΠΟΕ.............

Είχα τον κόσμο  
 είχα την χαραυγή.
 Το δέρμα μου άλλαζα
 στα βράχια του πελάγου .
 Ρίγος και πόνος
 κάθε μικρή χαρά
 άμμος κυλούσαν 
 μέσα από τα δάκτυλα μου .
                                                                                                                                                                                                                               Είχα τη φλόγα
 βογκούσα σα σκυλί 
 με την πανσέληνο 
στοιχειό και αρχιδαιμόνιο.
Γράμματα ,λέξεις
σαν το θολό νερό
στον πυρετό μου
 ρίχναν κι άλλο κι άλλο πόνο .                                                                                                                                                                                                                          Κι ήμουν παλιάτσος    
στο κάθε καπηλειό
κάθε γυναίκα μου
ήταν νύφη του θανάτου .
 Σαν μπαλαρίνα   
 χόρευε γύρω μου κουτσά
σαν φτηνοάρωμα
πάνω στα μαύρα τα παλτά μου

ζεστο ποταμι

 Η ίδια ιστορία κυνικά το ίδιο κρίμα
 κρέμεται πάνω απ’ το κεφάλι μου αράχνη
 με μια λευκή ισοπαλία μ΄ ένα ποίημα ,
πώς να ξορκίσω από πάνω μου την πάχνη ;
                                                                                                                                                                                                                                                                                   Δειλή -δειλή η αστροφεγγιά γερμένο βλέμμα
σαν τραγουδάκι που έκαψε το χθες
μόνο η ηχώ μου τραγουδάει ένα  άγιοψέμα
που είμαι ζητιάνος της στις πιο μικρές
 χαρές .
                                                                                                                                                                                                                                                                    Που ισορροπώ νύχτα και μέρα τάχα έτοιμος
σκοινί τριμμένο η λαβωμένη μου σιωπή
σε όλους τους μύθους μου βαφτίζομαι απαραίτητος
με ψεύτρα μνήμη που σταλάζει απειλή .                          

ΛΙΒΑΔΙ

Τούτο το λιβάδι .        
      Η περίεργη έλξη ,   
      η ματιά σύνορο του ορίζοντα ,
      η υγρή ατμόσφαιρα .
      Με τα χέρια
      οπωσδήποτε κάτω.
      Σε κάθε πατημασιά
      θάβεται κι ένα συναίσθημα .
      Δεν υπήρξα ποτέ.
      Μονάχα το αίμα το ξεραμένο
      στις άκρες των νυχιών
      θυμίζει πως φυσούσε άγρια
      στο ταραγμένο μου μυαλό. 

πρωτη νυχτα

Πως τρεμουν τ αστερια,
το ειδα για πρωτη φορα
στην υγρη σου ματια,
ξεροντας πως δε φτανει
σταγονα να λιωνω
στο λευκο σου λαιμο
σα να σε βρηκα εγω
βυθισμενο λιμανι.

Κρατουσα στα χερια μου,
μια ανασσα ζεστη
πως αδειαζει η ψυχη;
Να εριχνε λιγο χιονι.
Στις μερες που ερχοτανε,
θα γινομουνα πως;
Ξεχασμενος θεος ,
που ζηταει συγνωμη;

Κουβαλησα μεσα μου
 μια μιση μουσικη
και πριν ερθει η αυγη,
πληγη απ τα φιλια σου
Θυμηθηκα ή ψεματα,
ησουν λουσμενη με φως;
ηταν μακρια ο ουρανος;
Τι θα πει το ονομα σου;

Κοιτω στον καθρεφτη
και ειν το πρωτο πρωι
μια σταγονα κρασι,
ψιθυριζεις κρυωνεις.
Το νοιωθω το ξερω
κι ας μη μου το χεις πει
πως σε ειπαν βροχη
οι σκονισμενες μου πολεις

ΓΥΝΑΙΚΑ.......

Γυναίκα φύγε
απ τις σκέψεις μου,
νομίζω πως αν σε δω
απόψε
θα πεθάνω.
Μπορώ μόνο να υπερασπίσω
ότι με έκανε
να γλυστράω στη στέγη σου
όμηρο της έκλειψης σου.
Μπορώ μόνο να ζητήσω
λίγο ακόμα άμμο
στην κλεψύδρα
που χαϊδεύεις
σα σώμα
που του έκοψες τη φόρα
και τότε μόνο
φουμέρνοντας τούτο το
πρόστυχο τσιγάρο,
να γύρω στις δυο σου λέξεις
που βέχουνε τα αυτιά μου
και στάζουνε στα χείλη μου........

ολα μαγεμενα...

Να έρχομαι και να φεύγω να  ονειρογυρεύω  
να αφήνω το αχνάρι μου βαθύ 
σαν θα ‘ρθει να με ψάξει ,χωρίς σπουδή και τάξη
 με μάτια που θα τρέμουν σαν κερί .   
                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Θα ‘ναι όλα μαγεμένα θ’ ακούν καλά κρυμμένα  
τον σπάνιο των βημάτων της ρυθμό.
Ξέρω πως θα ‘ναι βράδυ ,στο κόκκινο φεγγάρι
θα κλέψω δάκρυ  ,όρκους και παραμιλητό .    

Τίποτα

Τίποτα δεν κρατά για πάντα .
  Έφυγες .
  Κύλισες αργά σα λεπτοδείκτης ,
  μα η εικόνα έμεινε στη μνήμη .
  Η αφή ;
 Ίχνος δυσδιάκριτο στο λαιμό . 
 Ψέματα .
 Ξέχασα ακόμα
 και τη μυρωδιά των μαλλιών σου. 

Γεράσανε

 Γεράσανε οι νεράιδες στα παραμύθια μου
     έμειναν παρθένες πιστές στον κρυφό λήθαργο τους .
     Κάποτε ερχόταν καβάλα στο πιο άσπρο σύννεφο .
     Γεράσανε οι πρίγκιπες στα παραμύθια μου ,
     παραπατάνε σαν ανάπηροι μέθυσοι .
     Κάποτε έσχιζαν τη μιζέρια με ένα γέλιο.
     Γεράσανε και οι έρωτες στα παραμύθια μου ,
     δε βγάζουν φύλλα μήτε καρπίζουν .
     Κάποτε χλεύαζαν τον κεραυνό που τώρα περιμένουν να τους λυτρώσει.
     Μονάχα αυτή μένει ,κάστρο απόρθητο ,
     σε μια άκρη του μυαλού σαν παγωμένο χιόνι .
     Να μου θυμίζει την ισόβια καταδίκη μου .
    Να με σκοτώνει και μετά να με ανασταίνει.  

φόβοι

Οι φόβοι μου με φοβίζουν
  με τη χάρη του ήσκιου .
  Ματώνοντας αδέξια ,αναπάντητα .
  Βαδίζοντας αργά , βουβά .
  Σαν τότε
  που σε ένα εφήμερο σκλαβοπάζαρο ,
  άμεμπτος  όντας ,
  γύρεψα την εξάγνιση
  δίνοντας μισοτιμής και με ελαφριά καρδιά
  νιάτα , αλήθεια και ζωή
  μόνο και μόνο για να δω
  αν θα κινήσουν τα καράβια τους.

Εδώ

 Εδώ δε μπορώ να σε ξεχωρίσω πια .  
 Βαρέθηκα .
 Οι εποχές παίζουν μαζί μας ,
 οι αποχρώσεις τους όλο πιο ψεύτικες,
 έτοιμες να σβήσουν. 
 Δε μας θέλουν ,ξέρουν την κατάληξη
 κι ούτε που νοιάζονται
να γιορτάσουν την αποτυχία μας .
 Εδώ ο χρόνος μετριέται
 με επίσημους θανάτους .
 Εδώ ζει μονάχα το παρασκήνιο ,
 ότι υπάρχει είναι αγανακτισμένο .
 Σωμένες πνοές ,
 ξεβαμμένα υγρά μάτια .
 Τα πούλησα όλα και είμαι μονάχος ,
 για εμένα κράτησα μια έκρηξη ,
 άσυλο σε ότι έρθει .

 Όλα για χάρη ενός γαληνεμένου ονείρου.

γλυκό τραγούδι

 Δεν ήτανε της θάλασσας η αλμύρα που μας τρόμαξε ,
  πως θα μπορούσε άλλωστε τους ούτως ή άλλως                                                                


ναυτικούς να ανατριχιάσει ,όταν με μάτια κλειστά κινήσαμε  


σε πέλαγα άγνωστα κι ωκεανούς του μύθου .


Κι ούτε η φωτιά που θέριεψε ένα βράδυ


 μιας και ήτανε εκεί από καιρό

 σαν κάρβουνο κάτω απ’ τη στάχτη


καλά κρυμμένο απ’ τους ανέμους


κι όμοιο ψωριάρικο σκυλί 


αποδιωγμένο από μοίρα ή από ανθρώπους


μέσα σε μια αυγή λύσσαξε και έγινε


πληγή και παρουσία . 


Μήτε τα λόγια κάποιου γέρου μεθυσμένου


ότι χρυσό στα μάτια φέρνει μόνο    


 του ήλιου η χάρη 


πως πιο γλυκό τραγούδι δεν υπάρχει


απ’ της νυχτιάς η μελωδία .


Μόνο που χρόνια τώρα στα νησιά των θησαυρών 


φάντασμα γυρνάω σκελετός


 χωρίς δάκρια  στα μάτια ,


που μόνο το κλάμα της πανσέληνου


κάθε φορά που την καρφώνει το κατάρτι μας


με ημερεύει ,


που τώρα ξέρω πως χρυσό στα μάτια μου


είναι μονάχα εκείνη 


και πως η νύχτα σώπαινε


όταν εκείνη γελούσε .               

KΑΛΥΨΩ

 Πέφτουν τα φύλλα μου στο χώμα
 δίχως πόνο        
 σαν τελευταίες σταλαματιές     
 στο στερνοβρόχι .   
 Που ήμουνα η αφορμή στην
 έξαψη της μόνο 
 ήταν γραμμένο στις καρδιάς   
 το πισωπόρτι .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

Χίλιες εικόνες  μα μονάχα
αποκούμπι
κανείς δεν ξέρει πόσα
έχω νοσταλγήσει
σαν τους κουρσάρους που
με ένα μπουκάλι ρούμι
ξερνούν την ώρα τους
στης λογικής τη δύση .              
                                                                                                                                                                                                                                                                                         Χίλιες εικόνες
καμιά τους ένα χάδι
να περιμένω στο λιμάνι
να φανεί
-να ξυριστώ και να
ταξίδευα και πάλι-
πέρα στα πέρατα

ένα λευκό πανί

πρωτο πρωι

 κρατας το τσιγαρο σου
σαν τον μακαριτη τον strummer....
και εχεις στα ματια σου
το τελευταιο τσιγαρο....
το τελευταιο τραγουδι....
το πρωτο φιλι.....
κι ενα τρακαρισμα ξημερωματα..........
''φιλε ...
πηγε να μου σαλεψει...
μπορω να εχω

αλλη μια βοτκα-χυμο πορτοκαλι''.....