Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

απίθανες χαρές

Απελπισμένοι γείραμε σ’ απίθανες χαρές    
τρυπάει τα ρουθούνια μας κάποια φριχτή οσμή 
 κι όλα τα απόκρημνα αστεία και οι αγχωμένες ψυχές 
όρνια που κατασπαράζουνε πάντα την ίδια πληγή ..
                                                                                                                                                                                                                                                       Κολακευτήκαμε που ζήσαμε κι αυτή την χαρά 
να υπερβούμε την αντίληψη του μέσου ανθρώπου ,
κι αν χαρακτήκαν στη μνήμη μας λόγια απλά μα ηχηρά 
παραλλασσόμαστε τέλια την ερημιά αυτού του τόπου .
                                                                                                                                                                                                                                 Είμαστε ανώριμοι ήρωες ,διωγμένες σκιές 
που αγνοούμε την ύπαρξη της φυλακής και του ορίου  ,
ξοδεύουμε άσκοπα ,άχρωμα τις πολλές μας ζωές 
μα απαλλασσόμαστε πάντοτε λόγω έντιμου βίου .     
                                                                                                                                                                                                                                                         Είμαστε δρόμοι που αγνοεί ακόμα κι ο ουρανός 
πληγωμένα θεριά ,εσκεμμένα άγνωστες λέξεις .
Είλωτες ζούμε τα δρώμενα από μια άλλη σκοπιά 

ντυμένοι μια ακτίδα φως κι απρόσκλητες ορέξεις .

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

η ενταση

παντου υπαρχει ενα ...
κριμα...
ενα λυπαμαι ...
παντου.....
νομοτελειακα...
σαν την αναγκη
να κρυψεις κατι.....
τις παυσεις
που φερνουν αγχος....
τις ερωτησεις
που ποτε δεν απαντηθηκαν.....
μονο στην ενταση
δεν χωραει κριμα..
γιατι η ενταση
ειναι η ουσια....
η ενταση

κανει τη διαφορα.....
ειναι ο πολλαπλασιαστης
του παντος....
η ενταση....

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

Λατρεύω τους ανθρώπους που δε έφτασαν πουθενά


Λατρεύω τους ανθρώπους


Που δε έφτασαν πουθενά…..


Αυτούς που φτερούγισαν


Σαν τρεμάμενοι ίσκιοι


Στην τραγικότητα των ποιημάτων…..


Που βίωσαν την μοναξιά


Των ξεγραμμένων συνθημάτων


Ευωδιάζοντας γιασεμί κι ελπίδα….


Αυτούς που χόρτασαν το κάποτε


Και ξεδίψασαν το πάντοτε


Αμνηστεύοντας τις χαρές


Που κάθε φορά τους έσπαγαν τα δόντια……


Που έμαθαν  τον ύπνο προφορικά


Έχοντας ως υψηλότερο ιδανικό


Την ακατάπαυστη άρνηση


Του δισταγμού….


Αυτούς που έγιναν αγρίμια επισκέπτες


Σε χώρο και χρόνο λάθος


Και αργούσαν πάντα….


Κι έρχονταν πάντα το επόμενο καλοκαίρι


Μόνο και μόνο γιατί το τώρα δε χαρίζεται….


Λατρεύω τους ανθρώπους


Που δε έφτασαν πουθενά…..


Κι εσύ το ίδιο ….


Ε μπάρμπα Γιάννη;;; 

ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Κρατούσε το ίσο η αμελιά
σα μεθυσμένος ψάλτης,
τη μέρα πάταγε στη γη
το βράδυ ουρανό.
μα η μοίρα είν' παλιοκούβαρο
και γέννα της απάτης
κι ο βίος του δεν αχνάριζε
σα βήμα στο νερό.

Μπαλώματα στη μνήμη του
χρυσάφι όμως στην τσέπη
και η γυναικεία μυρωδιά
θαύμα θηλιά μαζί,
η νύχτα η αχόρταγη
όλα τα επιτρέπει
αρκεί να είσαι ρέμπελος
μέχρι την χαραυγή.

Θυμήθηκε και ξέχασε
σα χάδι στα μαλλιά του
είπε του γέλασε το αυτί
του Μάη το ουρλιαχτό.
δεν έχει μέλι ότι περνά
δάκρυ και αλμύρα έχει
σαν σου σαλεύουν το μυαλό
ψέμα και αληθινό.

Η έρημος κρύβει θησαυρούς
της πίκρας την ουσία
το πρωινό είναι ρόδινο
και ο ίσκιος σου καθρέφτης,
χτυπά μια νότα που και που
σταγόνα και ευλογιά.
δεν έχει μάνταλο η σπηλιά
κι ας είναι ο αντίηχος ψεύτης.

Μόνο όταν ΄ρθει το απόγιομα
το βλέμμα μαρμαρώνει
μια σιγαλιά μαρμαρυγή
τον καίει με την κραυγή της
και έρχεται αυτή που ήταν νερό
μα δίπλα δεν ξαπλώνει
¨κάψε το ράσο κάψε το
στο άστρο της Αφροδίτης

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

DURRUTI

Του δωκαν μια μικρή ευχή    
 κι όλο την καρτεράει
που οι μοίρες φάρσα κάμανε
ο χρόνος να περνάει

''Εγώ ποτέ δεν άγγιξα
 δεν έβαλα στο στόμα
τραγούδια που μυρίζανε
πέτρα ,σιωπή και χώμα

ψιλής βροχής μονόλογοι
κεριά στο ξεροβόρι
καθόταν στο τραπέζι μου
τρελοί κι ανεμοσπόροι

όντα ,στοιχειά της λησμονιάς
με χέρια παγωμένα
που ο βιος ξερνώντας τα φριχτά
τα ξέρναγε σε μένα

σε τούτο το σπιτάκι μου
με το μικρό μπαλκόνι
τις νύχτες του καλοκαιριού
να έριχνε γλυκοχίονι

να καρτερώ τους πένητες
από άλλα αστέρια ξένους
που έγινε η πείνα τους μαγιά 
 τους πελαγοχαμένους

που έχουν το μαύρο στην καρδιά
το κόκκινο στο μάτι
ασκέρια φτωχοδιάβολοι
που έχουν τη γη κρεβάτι

στα ηλιοκαμένα τους κορμιά
που ο μύθος δε στεριώνει
να έσταζα ψυχοβάλσαμο
φιλιά απ τη Βαρκελώνη’’


ΜΥΘΟΣ

Γκρεμισμένη..
παράδοξη..
γαλήνη....
Οι σιωπές τριγυρνούν..
αμήχανες στους ίσκιους...
Χαμόγελο....
Η πρώτη νότα..
σε πίνει μονορούφι....
Έτσι πλέκεται..
ένας μύθος.....

Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011

λαίμαργη Άνοιξη

Βλέπω μακριά τα πλοία φεύγουν , ανορμίσανε  
 τι σημασία έχει ο καιρός ,τι σημασία ;
 Με αραχνιασμένα αγάλματα καμένα ξόανα ,
 χρόνια κρατά τούτης της γης η ανομβρία .
                                                                                                   
 Μια λαίμαργη Άνοιξη ποτήρι που έσπασε 
 αφήνει ένα κενό σε κάθε τίμημα ,
 σαν μυρωδιά καμένου σπίρτου ,σαν υπόσχεση ,
σαν σφάλμα που έγινε ανάγκη και προσκύνημα . 
                                                                                                                                                                                                                                                 Θέριεψα μόνος δίχως φίλους μα δεν το έσβησα 
το αθώο τιτίβισμα της νύχτας του Απρίλη .
 -- Δέσε γερά φώναζε μέσα μου η ένταση 
 κι ας ήμουν μπρος στο κύμα της κοχύλι .                                                                                         

Φθηνή θεά κι αυτή μονάχα Καρυάτιδα 
τα κουρασμένα μάτια απλά το ξέρουν
 τα χρόνια που περνούν πλανούν τη θύμηση 
με αρώματα ,με χνούδι τη μοιραίνουν

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Η αφροδιτη


Η αφροδιτη οταν γυρναει απ τη νυχτια
σερνει στα ρουχα της μια μυρωδια αψεντι
χαμογελοντας καθως μπαινει σε τροχια
με χαιρεταει σα να ειμαστε δυο ξενοι.

Μοιαζει γυναικα απο γραμμα ερωτικο
οταν αμιλητη τελιωνει το τσιγαρο
ενα βαλσακι μου καρφωνει στα μαλλια
με μια ανασα λεει μαζι της να ρισκαρω


κλεινει το ματι σα κοριτσι που ρωτα-
φτιαχνεις τις μνημες σου σκαλιζοντας αγρυπνια;
Τι σε πονα και κουλουριαζεσαι ξανα
κι ολο γυρνας σε ξεχασμενα παραμυθια;

Τούτη η ώρα είναι σα μοναξιά


Τούτη η ώρα είναι σα μοναξιά….
Βρίζει και κλαίει……
Ούτε κι αυτή ξέρει ….
Τι θέλει να της θυμίσω…..
Ή  αν πρέπει να συνεχίσω
 να ισορροπώ στα νύχια της…..
Τυλίγεται στα πόδια μου….
Σα μέρα που χάνεται……
Θέλοντας να μου μιλήσει  για ηλιοβασιλέματα….

Αρνήθηκα….

Υπάρχει ένα χρονικό κενό…
Ένα κλάσμα του δευτερολέπτου..
Πριν από κάθε σκέψη…..
Πριν από κάθε κίνηση….
Κι αυτή είναι ωραία ώρα …
για να πεθάνει κανένας ….
Ειναι ωραία ώρα για να μην ...

την χαραμίσει κανένας ....

με πράγματα που λένε κάθε φορά τα τραγουδια..

Σβήνοντας το τσιγάρο του….
Κι αγγίζοντας ότι πολυτιμότερο έχει….
συνήθως λίγο κάτω απ τη ζώνη….
Μήπως αυτό δεν κάνουν όλοι…
Τον τόπο μόνο να διαλέξει…

Πρέπει να έχει κλάψει γυναίκα….

Κι αυτος πρέπει να έχει πέσει με τα γόνατα στη γη…

Γιατί εκεί θα ξαναπέσει στερνή φορά….
Κανένας άνδρας όσο ζει δεν πρέπει …
Να πέφτει δυο φορές με τα γόνατα στη γη…..

Ξέρω ένα σπίτι στην άλλη πλευρά της πόλης….
Κάθε απόγευμα κρεμάω στο μπαλκόνι του μια προσευχή….
Κάθε πρωί  περνώ και ξεκρεμάω την ψυχή μου

Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ Ο ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ

ύφος είναι να αποδέχεσαι
 το τέλος μετά το τρίτο τέλος...
ύφος είναι να αρνείσαι
να μάθεις να στρίβεις τσιγάρο...
και ακόμα πιο πολύ να συνεχίζεις
να ισορροπείς στις δυο τελευταίες τζούρες ..
μόνος και τομάρι.....
ύφος είναι να μπορείς να ξεχωρίζεις
το όνειρο από την αποχαύνωση...
και να χαρίζεις ψυχοκοματια
 σα να ναι φύλλα που πέφτουν
έστω κι αν αυτά μοιάζουν
 με αέρα που μουγκρίζει...
ύφος είναι το βλέμμα να τεμπελιάζει....
ύφος είναι να σβήνει σιγά σιγά το φως
 κι εσύ να καίγεσαι με λέξεις λέξεις λεξεις....
ύφος είναι να πιάνει το χέρι σου η μοναξιά
κι εσύ να χαϊδεύεις τα μαλλιά της...
πότε ξανθά πότε μαύρα πότε κόκκινα....
ύφος είναι να ακούς την ανάσα που θες
όσο μακριά κι αν είναι...
ύφος είναι η καινούργια ζωή..
αλλά και η άμαξα που μόλις έφυγε....
ύφος είναι να αλλάζεις πορεία
πάνω που βρήκες τα ίχνη....
ύφος είναι να στέκεις θεός νικημένος
 μπροστά στο πιο αχόρταγο πλήθος
και να έχεις το   θράσος
να ονομάζεις μια εποχή..
μεταρη εποχή....
ύφος είναι να ξέρεις
πότε πρέπει να κουμπώσεις
το δεύτερο κουμπί απ το παλτό σου.....................

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ Ο ΚΑΡΑΓΑΤΣΗΣ


σ ολον τον κοσμο υπαρχει μονο ενα κοριτσι...
κανει τις λεξεις να κρεμονται αναυδες..
ομολογει ανασες ποιηματα.....
αυτομολει ζεστη,ξεσκεπαζοντας τη νυχτα.......
βαφει κοκκινα τα δικα μου χαραματα......
αποφασιζει ηδονες στην ακρη της γλωσσας της...
νανουριζει λησμονιες....
αναδιπλωνει το συμπαν στο τσιγαρο της....
ειναι θηλυκο οπως η μαχη,η σφαγη,η σμιξη....
κυλλαει αργα σε θυσιασμενες ωρες.....
γινεται ποταμι οταν ανατρεπει την αρνηση....
χαριζει τα παντα αρκει να σου ματωσει λιγο ενα ονειρο...
σ αγγιζει τρυφερα....
σε φοβαται σα σπασιμο...
σε ξερει σα νερο...
σ ανακαλυπτει σα σπηλια...

σε φυλαει σαν εποχη...

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011


σε παιρνει για ενα ακομα γυρο....
οτι αξιζει τον κοπο......
υπαρχει μικρη αληθεια;
δεν ξερω... ρωτα το μεγαλο ψεμα

Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2011

THE CRYING SHAME

είναι στιγμές που ψάχνω λέξεις....
λέξεις μόνες ,χλωμές...
δικές μου λέξεις με τη φτερούγα τσακισμένη...
να τις απλώσω στο πάτωμα σα μαγικά χαρτάκια...
με παιδική χαρά μέχρι να σκάψει το πρόσωπο μου
κείνο το γέλιο του εξάχρονου....
κι έτσι εύθυμος να ομολογήσω..
πως όλη τη νύχτα θα ερωτοτροπώ ..
με τα βήματα που δεν ήρθαν......
με την ορμή που λησμονήθηκε..
λέξεις....λέξεις πόνος, όπλα....
δικές μου λέξεις απασχολημένες
 με την ερμηνεία του θαύματος...
κι όλο πάνω σ'ενα φύλλο που πέφτει....
πάντα πάνω σ'ενα φύλλο που πέφτει..
να στάξω φτηνό κονιάκ στις γρατσουνιές του λαιμού τους...
να κλείσω κάθε χαραμάδα....
να πάψουν πια να μου γρυλλίζουνε....
ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ......

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

ΕΛΕΝΗ

Δέκα τα χρόνια που το ξέρω έχω ραγίσει
ενός μύθου αιχμάλωτος και κείνου ξεφτισμένου ,
μια γυναίκα γερασμένη κι αυτή τώρα,
παρηγοριά στη λησμονιά του πεπρωμένου .                                                                                                 
Ήρθαμε άγουροι ,ακόλαστοι νομάδες
όλο χαρά με του πρωτόπλαστου τη γύμνια .
Που έσκαψε η αλμύρα το μυαλό και τα σκαριά μας ,                                                                   
δέκα τα χρόνια που απογίναμε αγρίμια .                                                                                                       
Πίσω να γύριζα ξανά απ’ την ίδια ομίχλη
Κι ας ήταν στέρφα γη η γη η λησμονημένη
να ήμουνα άπειρος ξεκούραστος χωριάτης
να μην ξανάκουγα το όνομα σου Ελένη .        

Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011


Μέχρι να στρίψεις
Στη γωνιά του δρόμου…..
Μπορείς να πέσεις πάνω
Σε δέκα θρυμματισμένα κέρατα
που προσπαθούν να τραγουδήσουν….
 να αλλάξεις τη χροιά της φωνής σου…
 να πάψεις να πιστεύεις σε μεγάλα λόγια
Ή ακόμα περισσότερο να πάψεις
Να πιστεύεις σε λόγια, λόγια ,λόγια….
 να δεις πως η σκέψη είναι
Κάτι δαντελένιο όσο το η άκρη του κόσμου…..
 να φωνάζεις ονόματα με τα βήματα σου….
 οι βιτρίνες να σου σφυρίξουν  πως όπως
 ο διάολος και η γυναίκα
έτσι κι ο χρόνος
δεν κλείνεται σε μια μποτίλια…  
 να θυμηθείς
οδυνηρά μαθήματα και
να πάρεις οδυνηρά μαθήματα
ή απλά μπορείς να πάρεις από πίσω
ένα κόκκινο φουστάνι  τσαλακωμένο
λερωμένο από φεγγαρόχωμα

που θροΐζει
σα να διαβαίνει ανάμεσα στα σύννεφα….

Μπύρα-θείος Τσάρλς

Ούτε που ξέρω πόσες μπύρες
έχω κατεβάσει
περιμένοντας να γίνει
κάτι της προκοπής.
Ούτε που ξέρω πόσο κρασί, πόσο ουίσκι,
πόση μπύρα
- μπύρα ιδίως -
έχω κατεβάσει.
Χωρίζοντας με γυναίκες,
περιμένοντας το χτύπημα του τηλεφώνου,
περιμένοντας τον ήχο βημάτων·
και το τηλέφωνο να μη χτυπά
παρά μονάχα όταν είναι πια αργά
και τα βήματα να μη φτάνουν
παρά μονάχα όταν είναι πια αργά.
Όταν κοντεύει το στομάχι να μου βγει
από το στόμα,
έρχονται, φρέσκιες-φρέσκιες, σαν ανοιξιάτικα λουλούδια:
“Μα τι στο διάολο έχεις πάθει;
Έτσι που έγινες θα κάνεις
τρεις μέρες να με γαμήσεις!”

Τα θηλυκά κρατιούνται καλά.
Ζουν επτάμισι χρόνια παραπάνω
από τ’ αρσενικά και πίνουν ελάχιστη μπύρα
μιας και ξέρουν πως κάνει κακό
στη σιλουέτα.

Την ώρα που εμείς τρελαινόμαστε,
εκείνες γυρίζουν,
γελώντας, χορεύοντας
με σκληροτράχηλους καμπόυδες.

Πάει καλά! Υπάρχει και η μπύρα.
Κάργα σακούλες μ’ άδεια μπουκάλια,
κι όταν τραβήξεις κανένα,
τ’ άλλα πέφτουν απ’ το βρεγμένο πάτο
της χαρτοσακούλας,
κατρακυλώντας,
χτυπώντας,
αδειάζοντας γκρίζες στάχτες, νοτισμένες,
κι αποπίματα.
Ή πάνε και πέφτουν στις 4 το πρωί,
κάνοντας το μόνον ήχο
της ζωής σου.

Μπύρα.
Θάλασσες, ποτάμια μπύρα.
Μπύρα, μπύρα, μπύρα.
Το ράδιο παίζει ερωτικά
τραγουδάκια
καθώς το τηλέφωνο σιωπαίνει ακόμα,
πάνω-κάτω
και παντού
μονάχα μπύρα.