ΠΕΝΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΕ Ο ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ

ύφος είναι να αποδέχεσαι

 το τέλος μετά το τρίτο τέλος...

ύφος είναι να αρνείσαι

να μάθεις να στρίβεις τσιγάρο...

και ακόμα πιο πολύ να συνεχίζεις

να ισορροπείς στις δυο τελευταίες τζούρες ..

μόνος και τομάρι.....

ύφος είναι να μπορείς να ξεχωρίζεις

το όνειρο από την αποχαύνωση...

και να χαρίζεις ψυχοκοματια

 σα να ναι φύλλα που πέφτουν

έστω κι αν αυτά μοιάζουν

 με αέρα που μουγκρίζει...

ύφος είναι το βλέμμα να τεμπελιάζει....

ύφος είναι να σβήνει σιγά σιγά το φως

 κι εσύ να καίγεσαι με λέξεις λέξεις λεξεις....

ύφος είναι να πιάνει το χέρι σου η μοναξιά

κι εσύ να χαϊδεύεις τα μαλλιά της...

πότε ξανθά πότε μαύρα πότε κόκκινα....

ύφος είναι να ακούς την ανάσα που θες

όσο μακριά κι αν είναι...

ύφος είναι η καινούργια ζωή..

αλλά και η άμαξα που μόλις έφυγε....

ύφος είναι να αλλάζεις πορεία

πάνω που βρήκες τα ίχνη....

ύφος είναι να στέκεις θεός νικημένος

 μπροστά στο πιο αχόρταγο πλήθος

και να έχεις το   θράσος

να ονομάζεις μια εποχή..

μεταρη εποχή....

ύφος είναι να ξέρεις

πότε πρέπει να κουμπώσεις

το δεύτερο κουμπί απ το παλτό σου.....................