Δέκα τα χρόνια που το ξέρω έχω ραγίσει
ενός μύθου αιχμάλωτος και κείνου ξεφτισμένου ,
μια γυναίκα γερασμένη κι αυτή τώρα,
παρηγοριά στη λησμονιά του πεπρωμένου .
Ήρθαμε άγουροι ,ακόλαστοι νομάδες
όλο χαρά με του πρωτόπλαστου τη γύμνια .
Που έσκαψε η αλμύρα το μυαλό και τα σκαριά μας ,
δέκα τα χρόνια που απογίναμε αγρίμια .
Πίσω να γύριζα ξανά απ’ την ίδια ομίχλη
Κι ας ήταν στέρφα γη η γη η λησμονημένη
να ήμουνα άπειρος ξεκούραστος χωριάτης
να μην ξανάκουγα το όνομα σου Ελένη .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου