ΕΡΗΜΙΤΗΣ

Κρατούσε το ίσο η αμελιά
σα μεθυσμένος ψάλτης,
τη μέρα πάταγε στη γη
το βράδυ ουρανό.
μα η μοίρα είν' παλιοκούβαρο
και γέννα της απάτης
κι ο βίος του δεν αχνάριζε
σα βήμα στο νερό.

Μπαλώματα στη μνήμη του
χρυσάφι όμως στην τσέπη
και η γυναικεία μυρωδιά
θαύμα θηλιά μαζί,
η νύχτα η αχόρταγη
όλα τα επιτρέπει
αρκεί να είσαι ρέμπελος
μέχρι την χαραυγή.

Θυμήθηκε και ξέχασε
σα χάδι στα μαλλιά του
είπε του γέλασε το αυτί
του Μάη το ουρλιαχτό.
δεν έχει μέλι ότι περνά
δάκρυ και αλμύρα έχει
σαν σου σαλεύουν το μυαλό
ψέμα και αληθινό.

Η έρημος κρύβει θησαυρούς
της πίκρας την ουσία
το πρωινό είναι ρόδινο
και ο ίσκιος σου καθρέφτης,
χτυπά μια νότα που και που
σταγόνα και ευλογιά.
δεν έχει μάνταλο η σπηλιά
κι ας είναι ο αντίηχος ψεύτης.

Μόνο όταν ΄ρθει το απόγιομα
το βλέμμα μαρμαρώνει
μια σιγαλιά μαρμαρυγή
τον καίει με την κραυγή της
και έρχεται αυτή που ήταν νερό
μα δίπλα δεν ξαπλώνει
¨κάψε το ράσο κάψε το
στο άστρο της Αφροδίτης