Λατρεύω τους ανθρώπους που δε έφτασαν πουθενά

Λατρεύω τους ανθρώπους

Που δε έφτασαν πουθενά…..


Αυτούς που φτερούγισαν


Σαν τρεμάμενοι ίσκιοι


Στην τραγικότητα των ποιημάτων…..


Που βίωσαν την μοναξιά


Των ξεγραμμένων συνθημάτων


Ευωδιάζοντας γιασεμί κι ελπίδα….


Αυτούς που χόρτασαν το κάποτε


Και ξεδίψασαν το πάντοτε


Αμνηστεύοντας τις χαρές


Που κάθε φορά τους έσπαγαν τα δόντια……


Που έμαθαν  τον ύπνο προφορικά


Έχοντας ως υψηλότερο ιδανικό

Την ακατάπαυστη άρνηση

Του δισταγμού….

Αυτούς που έγιναν αγρίμια επισκέπτες


Σε χώρο και χρόνο λάθος

Και αργούσαν πάντα….

Κι έρχονταν πάντα το επόμενο καλοκαίρι

Μόνο και μόνο γιατί το τώρα δε χαρίζεται….

Λατρεύω τους ανθρώπους

Που δε έφτασαν πουθενά…..

Κι εσύ το ίδιο ….

Ε μπάρμπα Γιάννη;;;