Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

DURRUTI

Του δωκαν μια μικρή ευχή    
 κι όλο την καρτεράει
που οι μοίρες φάρσα κάμανε
ο χρόνος να περνάει

''Εγώ ποτέ δεν άγγιξα
 δεν έβαλα στο στόμα
τραγούδια που μυρίζανε
πέτρα ,σιωπή και χώμα

ψιλής βροχής μονόλογοι
κεριά στο ξεροβόρι
καθόταν στο τραπέζι μου
τρελοί κι ανεμοσπόροι

όντα ,στοιχειά της λησμονιάς
με χέρια παγωμένα
που ο βιος ξερνώντας τα φριχτά
τα ξέρναγε σε μένα

σε τούτο το σπιτάκι μου
με το μικρό μπαλκόνι
τις νύχτες του καλοκαιριού
να έριχνε γλυκοχίονι

να καρτερώ τους πένητες
από άλλα αστέρια ξένους
που έγινε η πείνα τους μαγιά 
 τους πελαγοχαμένους

που έχουν το μαύρο στην καρδιά
το κόκκινο στο μάτι
ασκέρια φτωχοδιάβολοι
που έχουν τη γη κρεβάτι

στα ηλιοκαμένα τους κορμιά
που ο μύθος δε στεριώνει
να έσταζα ψυχοβάλσαμο
φιλιά απ τη Βαρκελώνη’’


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου