καρδιά που μένει αχόρταγη στη ζάλη του κρασιού
κι όμοια το γέλιο το πικρό το ξέρει η ψυχή μας
πως πάντα θα είμαστε έρμαια κάθε αλαφρού καιρού .
Ξέφτισε όπως το φιλί ξέφτισε το μυαλό μας
μάτια που πλάθανε όνειρα και που έχουν κουραστεί ,
τα στέκια που γυρνούσαμε φθονούν το γυρισμό μας
κατά πως δέρνει ο άνεμος το τρύπιο μας
πανί .
Μα η πλάστιγγα κι αν έγειρε κι αν έφυγαν οι φίλοι
χωρίς πυξίδα ή στίγματα χωρίς αστερισμό
ζήτησα μοναχά να βρω το πιο θλιμμένο αστέρι
αν τα άψυχα τα μάτια του αντέξω να τα δω .
Και είπαμε λόγια του πιοτού με ιδρώτα ποτισμένα
στον ξεραμένο μου κορμό αίμα ξανακυλούσε
φάνταζες τόσο μακρινή ωραία κοιμωμένη
σα φάντασμα που όσο έζησα στην τρέλα μ’ οδηγούσε .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου