ΒΡΑΔΙΑ

Βράδια που δέρνει η αγρυπνιά   το ασθενικό σκαρί μας  
καρδιά που μένει αχόρταγη στη ζάλη του κρασιού
 κι όμοια το γέλιο το πικρό το ξέρει η ψυχή μας 
πως πάντα θα είμαστε έρμαια κάθε αλαφρού καιρού .
                                                                                                                                                                                                                                                     Ξέφτισε όπως το φιλί ξέφτισε το μυαλό μας  
μάτια που πλάθανε όνειρα και που έχουν κουραστεί ,
τα στέκια που γυρνούσαμε φθονούν το γυρισμό μας    
κατά πως δέρνει ο άνεμος το τρύπιο μας
 πανί . 
                                                                                                                                                                                                                                                                               Μα η πλάστιγγα κι αν έγειρε κι αν έφυγαν οι φίλοι 
 χωρίς πυξίδα ή στίγματα χωρίς αστερισμό 
ζήτησα μοναχά να βρω το πιο θλιμμένο αστέρι 
αν τα άψυχα τα μάτια του αντέξω να τα δω .
                                                                                                                                                                                                                                                                                   Και είπαμε λόγια του πιοτού με ιδρώτα ποτισμένα 
στον ξεραμένο μου κορμό αίμα ξανακυλούσε 
φάνταζες τόσο μακρινή ωραία κοιμωμένη
σα φάντασμα που όσο έζησα στην τρέλα μ’ οδηγούσε .