Κίτρινα φύλλα μου στολίζαν τα μαλλιά μου .
Δεν είχα στίχους στα μεθύσια μου για χάδι
δεν είχα λόγια για να νοιώσω τη λαλιά μου .
Κι ονείρου ονείρατο η αγκαλιά που αχνοθυμόμουν
έβγαινε αλώβητη από τσαλακωμένα παραμύθια ,
έσπερνε ψίθυρους στις ώρες μου τις άγονες ,
έλουζε ανέμους τα ανήλια μου σκοτάδια ,
πλάθαν τα χέρια της φεγγάρια κι άσπρους κρίνους ,
χα , όταν γελούσε μόνο πανάκριβα ταξίδια .
Και ήτανε τέλεια του τέλειου η πληγή .
Μα ήμουν ζητιάνος βασιλιάς ,ήμουνα εντάξει .
Έριχνα μέρες βότσαλα στα κύματα μου .
Έβαζα χρώματα που χάθηκαν σε τάξη
πάντα σε κύκλους ,μην τελειώνει η χαρά μου .
Ζούσα σε κήπους που είχαν πάψει να ονειρεύονται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου